Historia Rohirrimów

Pierwotnym terenem, na którym mieszkali Eorlingowie, były okolice źródła Anduiny, pomiędzy najdalszymi szczytami Gór Mglistych a północnym skrajem Mrocznej Puszczy. Ziemię zwaną teraz Rohanem pozyskali dopiero po roku 2510 Trzeciej Ery, kiedy to rozegrała się bitwa na polach Celebrantu, gdzie to Eorl, władca Rohirrimów, wspomógł Ciriona, ówczesnego namiestnika Gondoru. Trzy miesiące po wygranej bitwie obaj władcy spotkali się na górze Amon Anwar, gdzie to Eorl Młody, złożył przysięgę nazywaną później Przysięgą Eorla. W przysiędze tej Eorl zobowiązywał siebie i swoich następców do zachowywania przyjaźni z Gondorem i udzielania mu pomocy w potrzebie. W zamian za to Éothéodzi mogli osiedlić się w prowincji Calenardhon i założyć tam własne królestwo. Calenardhon, a konkretnie tereny między Anduiną a Iseną, nazywane były od tego momentu Rohanem, a jego mieszkańcy Rohirrimami co we wspólnej mowie znaczy „Władcy Koni”.

Ludzie ze stepów, jak można nazwać Eorlingów, cechują się jasna skórą, która nieraz przybiera rudawy odcień. Ich głowy zdobią długie blond włosy oraz błękitne bądź zielone oczy, na twarzy zaś niemal każdy Rohirrim trzyma bujny zarost. Budowy są przeciętnej, niektórzy zaś ze skłonnościami do krępej, z mocnymi, choć kanciastymi rysami twarzy. Mężczyzna waży przeciętnie 90 kg i mierzy 183 cm wzrostu, kobieta waży około 60 kg i ma 165 cm wzrostu.

Życie Rohirrimów skoncentrowane jest wokół koni. Cechuje ich odwaga, a wspaniale wyszkoleni jeźdźcy uchodzili za najwprawniejszych w Śródziemiu. Potężna armia Ziem Rohanu jest cały czas w gotowości. Ich zadaniem jest obrona północnych ziem swojego największego sojusznika – Gondoru. Jednak pomimo odwagi jaką wykazywali w obliczu wroga, oraz zdolności do efektywnej walki konnej, Eorlingowie nie są jakby się wydawało zaczepni, lecz spokojni, rozmiłowani w kulturze ziemskiej i zabawach. Nie dopuszczają jednak aby ktoś ten spokój zakłucał, to też każdy obcy może natknąc się na podejrzliwośc jak i wybuchowość Rohirrima.
Długość życia: 65-85 lat

Rohirrimowie posługują się Eothrikiem, jego który wzorowany jest subtelnie na staroangielskim..

Rohirrimowie w całym Śródziemiu sławni byli z ich zdolności poskramiania dzikich koni zamieszkujących tereny Rohanu. Zajmowali się walką na koniu, którą przez lata opanowali do perfekcji, do tego stopnia, iż w pełnym galopie potrafili z doskonałą precyzją strzelać z łuku.

Wśród Rohirrimów znajdziemy też wielu wspaniałych rzemieślników. Władcy koni są dzięki temu niezależni od innych ras, gdyż sami potrafią pokryć zapotrzebowanie między innymi na wyroby ciesielskie, skórzane, okrycia, ale i broń oraz pancerz.
Obyczaje: Eorlingowie są niezwykle przesądni, ale i praktyczni, szorstcy, szczerzy, hałaśliwi. Lubią pieśni, zawody, oraz walkę. Monogamiczni, dziedziczenie w linii męskiej.
Uprzedzenia: Dunlandczycy i Wossowie, orkowie, wargowie, Easterlingowie, smoki
Ograniczenia: rzadko bywają magami
Broń: miecz, sztylet, długa lub krótka włócznia, łuk refleksyjny
Zbroja: kolczuga z hełmem i tarczą
Ubiór: koszule, średniej długości spodnie lub legginsy, kolczugi i tarcze z symbolami (biały koń na zielonym polu), koszula z długimi rękawami (niebieska lub ciemnoszara), kamizelka (kasztanowa, brązowa, szara, błękitna) do połowy uda, spodnie (wokół łydek oplecione paskami), wysokie buty, kaftan lub opończa (szara, ciemnobłękitna, zielona, czarna). Kobiety zaś: koszula, kaftan, spodnie i buty takie jak mężczyźni (kolory: jasnoszary, błękit, zieleń) i bardziej ozdobne, w domach noszą niskie buty, i suknie (biel i jasna szarość), dopasowany do figury ale prosty krój z haftami, jasnobłękitne lub jasnozielone płaszcze
Dodatkowe przedmioty: mały namiot, śpiwór i zestaw biwakowy (kociołek etc.), bogato zdobione (nawet broń)

Zamiłowania: Przede wszystkim jazda konna i doskonalenie zdolności walki konno. Rohirrimowie lubią huczne zabawy przy winie, a także Pieśni im towarzyszące. Trudnią się każdym rodzajem rzemiosła oraz uprawiają ziemie.

Metody Walki: Walka przede wszystkim konna. Niezależnie czy to jazda czy łucznicy. Konni łucznicy bez problemu wypuszczają z wielką precyzją strzałę w pełnym galopie. Jazda zaś upodobała sobie długie włócznie, ale u siodła zawsze mieli miecz, oraz okrągłą tarczę. Pojedyncze oddziały patrolujące ziemię Rohanu szczelnie okrążają nieznajomych odcinając im drogę ucieczki. W bitwach używają swojej miażdżącej szarży, która niejednokrotnie zmusza wroga do ucieczki.

Rohirrimowie wobec innych ras: Największym sprzymierzeńcem Rohanu jest Godnor. Zaślubieni w przysiędze Eorla Rohirrimowie są im po wieki przyjacielem. Uprzedzeni są do Dunlandczyków i Wossów, z którymi mają częste potyczki. Bezlitośni dla Korsarzy, Easterlingów oraz ludów południa. Szczerą nienawiścią darzą orki, wargi, gobliny. Co do Elfów obawiają się niepojętej dla nich magii. Toteż traktuje je z szacunkiem. Nie są ufni w stosunku do Khazadów, a obecności Hobbitów prawie nie zauważają.

Religia: Wśród Rohirrimow wiara w Valarów była raczej drugorzędna. Stosunkowo młody lud Eorla czcił Bema (Oromë). Głównie jednak wierzenia opierały się na Animizmie, obrządkach odprawianych w gronie domowego ogniska. Obchodzili święta związane ze zmianami por roku jak i żniwami. Kultywowali ceremonie polowania, którym pieczętowali większość z ważniejszych wydarzeń historii Rohanu.

Źródła: Największym zbiorem informacji o Rohirrimach jest rozdział „Cirion i Eorl”, który znaleźć można w książce „Niedokończone Opowieści”, dalej „Władca pierścieni: Powrót Króla” Dodatek A rozdział: „Ród Eorla”.